Geride kalan onca zamana, yazdıklarıma baktım ve biraz yabancıladım kendimi. Ben miydim bu içini döken diye düşündüm.Kendimi sandığımdan da cesaretli buldum. Halbuki hep korkaklıkla suçlanırdım içten içe. İçimdeki mırıltıları sese dönüştürmek yerine oralarda bi yerde bekletmek değiştirdi belki de beni.Duyulmayı isteyen o mırıltıları içimin duvarlarında soğurduğumdan kendi sesimi tanıyamadım. Rastgele bir kayıtta dinleyip yadırgamamız gibi bir his.
Ama bununla kalmadığını biliyorum aslında. Dünyaya baktığım o romantik çerçeveyi değiştirdim. İlgilerim heveslerim değişti. Bazı umutları hayat aldı benden bazılarından bizzat kendim vazgeçtim. Önceleri içimi kıpırdatanlar bayağı gelmeye başladı.Bitmeyen pozitif enerjim ,dünyayı sevme çabam kendime samimiyetsiz görünmeye başladı ve en sonunda sanıyorum ki azalarak bitti. Ama tüm bunları bir dışardan göz farkedebilir miydi derseniz orasını pek tahmin edemiyorum. Sanki olağan akış ve içimin arasındaki uçurum açıldı ve ben akışta iyi bir doğaçlamacıydım. Olanı bozmadan olduğu gibi devam ettirmeyi öğrendim.
Olan her şey bir sancı değişiyorum, dönüşüyorum. Kendimin en iyi hali olabilmek istiyorum. Bir his kalsın benden geriye ve bu gülümsetsin istiyorum. Galiba bir tek bunu değiştiremiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder