Hani böyle an gelir ve içindeki dipsiz kuyuya dünyaları koysan dolduramayacağını farkedersin. Hakkı yok kimsenin kimseyi böyle eksik bırakmaya.
Çok dikkatsiz ilişkiler yaşıyoruz.Farkında olmadan birer birer içimizden bir şeyleri kaybediyoruz.Ve kaybettikçe saklamak için hep yama olduğu belli olacak parçalar dikiyoruz ruhumuza.Kimsenin hakkı yok insanı böyle fazlalıklarla elsiz kolsuz bırakmaya.
Bir bakış bile harcanıyormuş anladım.İnsan yol boyu fütursuzca açmış papatyaların hepsine aynı içtenlikle gülümseyemiyormuş. Her dokunuş gıdıklamıyormuş insanın kalbini.Bir yerden sonra hissetmiyormuş insan ellerine dikenler batsa bile.
Eksilerek, sakladıkça gizledikçe aşikar olarak ve hissizleşerek devam ediyoruz ta ki biz diye bir şey kalmayana dek..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder